Vo60 Boudragon
Weekend Breskens - Dover - Breskens
Weekend 10-12 mei 2019
10mei Breskens Jachthaven
| Wind | Noordoost 2 |
| Weer | Wolken met af en toe zon, 14°C |
Elke editie van de Whitbread en daarna de Volvo Ocean Race is de verslaglegging beter en uitgebreider geworden. Via de diverse kanalen kwamen prachtige beelden binnen over heroïsche tochten door de zuidelijke oceanen met chinese klapgijpen en zelfs een nachtelijke crash op de rotsen ten oosten van Afrika. Natuurlijk denk je wel eens hoe het zou zijn om dat zelf een keer mee te maken. Natuurlijk volkomen buiten bereik, maar ooit eens op zo'n boot mogen meevaren leek me geweldig.
Dat ik voor mijn 50e verjaardag van mijn gezin, familie en vrienden een weekend aan boord van de Boudragon kreeg aangeboden, was dan ook een zeer aangename verrassing. Veel tijd om erover na te denken, kreeg ik niet want de reis stond al over enkele weken gepland. Ik kreeg een mooie lijst toegestuurd wat er allemaal mee moest en kon gaan pakken. Zeeziekte pillen mee? Eigenlijk nooit meer last van, maar je weet niet wat zo'n boot doet. Oordopjes, want je slaapt met de volledige bemanning in een open ruimte. En natuurlijk zeilpak, zwemvest en heel veel kleren. Op vrijdag 10 mei mogen we aanmonsteren in Breskens, voor ons een zeer bekende haven en zoals we wisten een eind rijden.
Als we rond 19:00 op de haven aankomen, is het even goed kijken naar de langste masten. Daar moeten we vast zijn! En inderdaad ligt de Boudragon als een plaatje in het water met prominent de sponsor Bolsius op de romp. Op de steiger een enorme hoeveelheid boodschappen, tassen, zeilen etc. en een aantal mensen die van een vette hap zitten te genieten. Dit blijkt de vaste crew van de Boudragon, naast co-schipper Willem Jan een aantal jonge zeiltalenten die op deze prachtige boot een unieke opleiding krijgen tot professioneel zeezeiler. Daarnaast zijn we met zes betalende gasten, die ongeveer gelijktijdig aankomen.
Het blijkt dat de Boudragon pas net in het water ligt en de mast enkele dagen ervoor is teruggeplaatst met geheel nieuwe verstaging. Dit weekend wordt de eerste reis van het seizoen en er moet nog het nodige gebeuren. We krijgen - onbedoeld - ook de volvo race onshore experience, ofwel het klaarmaken van de boot, waarbij de bedden in elkaar moeten worden gezet, de zeillaten in het grootzeil gedaan (dat is nogal wat meer werk dan bij ons), de wagens voor het grootzeil op de mast gemonteerd en de diverse voorzeilen aan boord gebracht. Tegen half één kunnen de meeste van ons gaan slapen, maar er wordt nog lang doorgewerkt.
11mei Breskens - Dover
| Wind | Noord 4-5 |
| Weer | Wolken met af en toe zon, 13°C |
| Vertrek | 09:45 |
| Aankomst | 18:00 |
| Afstand | ca 90 Nm |
We zijn vroeg uit de veren, want er moet nog een hoop gebeuren. Het is voor ons vrij lastig om te helpen, omdat we niet precies weten wat er moet gebeuren. Als schipper Hans Bouscholte arriveert, stuurt hij ons (de gasten) naar het dorp om te gaan ontbijten. Als we terugkomen is er een hoop gebeurt. Blijkbaar heeft deze jonge bemanning toch de sturende hand van een ervaren schipper nodig. We krijgen te horen dat er nog twee gasten aan boord komen, namelijk de bekende zeezeiler en roeier Mark Slats en zijn fotograaf Christophe Favreau.
Terwijl er nog flink wordt gesleuteld, maken we los voor vertrek naar Dover. Het eerste stuk gaat op de motor omdat er nog één en ander moet gebeuren aan de voorstag. Hans maakt van de gelegenheid gebruik om ons de briefing te geven die gisteravond in alle drukte niet had plaatsgevonden. Bottomline is dat we met alles mogen meedoen, behalve de bediening van de bakstagen. Deze zijn cruciaal om te voorkomen dat de mast overboord wordt gezeild. Ook moet er een beetje onder de limiet worden gezeild omdat de nieuwe verstaging niet direct vol belast mag worden.
Het hijsen van het grootzeil gaat even anders dan bij ons aan boord. Waar ik ons grootzeil op de hand in een halve minuut omhoog trek, wordt hier de val om twee lieren gelegd en mogen we met vier man tegelijk aan de grinders, waarmee we met een enorme vertraging de lieren draaien. Beetje voor beetje gaat het zeil de 28 meter hoge mast in. Ondertussen wordt aan de grinders steeds gewisseld, want je verzuurd binnen een minuut volkomen van het draaien. Als het zeil eenmaal staat, is het wel een machtig gezicht. De boot begint meteen te lopen en met de niet eens zo grote fok erbij tikken we binnen de kortste keren de 12 knopen aan. Er staat een relatief geringe golfslag en de boot snijdt heerlijk door het water. En hoewel alles veel groter en sneller en sportiever is dan op onze eigen Ægir, is het toch ook wel weer heel vertrouwd. We mogen allemaal een stukje sturen en dat gaat heel direct alsof je op een klein bootje aan het varen bent. De Boudragon ligt uitstekend op het roer en stuurt daardoor heel licht.
We steken de shipping lane over terwijl iedereen zich prima vermaakt aan boord. Regelmatig moet er getrimd worden en dus aan de grinders gedraaid, maar dat is veel minder zwaar dan bij het hijsen van het grootzeil. Daarnaast is er alle tijd om te praten en aangezien iedereen behoorlijk gek is van zeilen, is er aan onderwerpen geen gebrek. De mooiste verhalen komen toch wel van Mark, die geweldig kan vertellen over zijn avonturen in de Golden Globe en bij het roeien over de oceaan. Indrukwekkende prestaties van een aimabel mens en ook nog voor een goed doel (zie MarkSlats.nl).
Na de shipping line gaan we zuidelijker varen en kan de genaker erop. Dit wordt door de vaste crew gedaan, die de genaker netjes van achter de fok hijsen en met een mij onbekend systeem ontvouwen. Het werkt uitstekend en de boot krijgt nog iets meer vaart. We zijn inmiddels voor de Engelse kust en zien de karakteristieke krijtrotsen al opdoemen. Het is ongekend hoeveel kleiner de afstanden worden als je deze snelheden kan varen. Ook op de genaker mogen de gasten om beurten sturen en dat gaat bijna mis bij het wisselen. Hans kan nog net ingrijpen en brengt met een ferme zwaai aan het stuurwiel de boot terug op koers. Met een simpel "volgende keer iets beter opletten" wordt het afgedaan en vervolgen we onze koers naar Dover. Daar moeten we wachten voor de binnenkomende ferry en wordt ons duidelijk gemaakt dat we vooral afstand moeten houden. Tijd om de zeilen te strijken wat gelukkig een stuk sneller gaat dan hijsen. De genaker komt droog binnen, en dat is best lastig met zo'n grote lap zeil.
In de haven moeten we nog een tijdje rondjes varen voordat het verlossende bericht komt dat we naar de haven mogen. Met een schip van deze lengte is dat wat minder vanzelfsprekend dan voor ons standaard maatje. Als we vast liggen is het tijd voor het traditionele aanlegbiertje. Daarna wordt er door de crew nog wat geklust aan de lieren en dan gaan we eten in Dover. We komen terecht in Cullin's yard, het restaurant waar we jaren geleden met ons gezin ook gegeten hebben en gelachen om een stel vreselijk dronken Engelsen. De thaise curry smaakt uitstekend en het is ook nu weer erg gezellig. Na de lange dag gaat de vermoeidheid wel opspelen en bij de meesten gaan de luikjes vrij snel dicht.
12mei Dover - Breskens
| Wind | Noord/Noordwest 4 |
| Weer | Zonnig, 14°C |
| Vertrek | 07:30 |
| Aankomst | 17:30 |
| Afstand | ca 90 Nm |
Tot een ieders verbazing is het afgelopen nacht volkomen stil geweest aan boord en dat met 13 mensen in een kleine ruimte. Om 6:15 (lokale tijd) gaat de wekker en iedereen schiet in de kleren. Even tandenpoetsen aan de kraan en om 6:30 maken we los voor de terugreis. Zo snel kan het dus! Buiten de pieren hijsen we in de luwte van de prachtige krijtrotsen de zeilen. Het is prachtig weer deze ochtend, maar ondanks het zonnetje is het behoorlijk koud. Er is iets minder wind dan gisteren, maar wel meer van voren. Als de zeilen staan, zit de snelheid er meteen weer in. We lopen tussen de 11 en 12 knopen hoog aan de wind. De boot snijdt heerlijk door de golven, wat een genot om zo over de noordzee te varen.
Als we bij de shipping lane komen, moeten we achter een coaster langs. We varen daardoor even tegen de vaarrichting van de vaargeul in en steken dan vrij schuin over om niet teveel hoogte te verliezen. Dit gaat vijf minuten goed en dan krijgen we een oproep van de coastguard met de vraag wat we van plan zijn. We krijgen te verstaan dat het niet de bedoeling is om tegen de vaarrichting in te varen en krijgen het dringend verzoek om de shipping lane dwars over te steken. Natuurlijk vallen we gehoorzaam af tot we aan de Franse kant van het kanaal zijn. We zijn dan ook bij de zuid-noord gaande vaarbaan en gaan weer terug op koers. Met deze snelheid zijn de verschillen met de zeeboten niet zo groot meer.
Voor de Belgische kust moeten we afstand houden om voldoende diepte te houden. Met een diepte van 3m75 wil je niet vastlopen. Het gaat nu echt hoog aan de wind. De fotograaf van Mark wil graag een foto maken waarop Mark alleen buiten is. We gaan dus allemaal even onderdeks. Daar ontstaat het idee om van iedereen zo'n foto te maken en dus gaan we om beurten naar buiten om geheel alleen de boot te varen. Een bijzondere ervaring, ondanks dat je weet dat de rest in de kanjuit is. In de buurt van Oostende mag ik een tijdje sturen. Het is lastig om de goede balans te vinden tussen snelheid en hoogte. Het opsturen met windvlagen gaat goed, maar hoe snel en hoeveel afvallen om snelheid te houden als de wind wat wegvalt is veel moeilijker te bepalen. Het gaat steeds beter en het is erg leuk om zo met de boot te spelen. Ondertussen naderen we Zeebrugge en gaat het stuur over naar de volgende. We naderen Breskens met rasse schreden en dan gaan de zeilen naar beneden terwijl we op de stroom langs de haven schuiven. Het is laagwater, maar Hans weet precies hoe en waar we de haven binnen moeten - helemaal aan de stuurboord kant vlak langs de pier. Niet veel later liggen we vast en is onze reis ten einde. Onder het genot van een biertje evalueren we de reis met crew en gasten. Ondertussen komt de diverse familie aan boord om ons weer mee naar huis te nemen.
Was de reis wat ik ervan verwachtte? Moeilijk te zeggen omdat ik niet wist wat ik moest verwachten. Het zeilen was in veel opzichten hetzelfde als op onze eigen boot en dat had ik eigenlijk niet gedacht. De snelheid, de directheid van het sturen en de enorme krachten die nodig zijn om de zeilen te hijsen en bedienen waren een geheel nieuwe ervaring. Wat me ook opgevallen is, is dat er constant gewerkt wordt aan de boot tijdens het zeilen. Klusjes die bij ons wachten tot in de haven, worden hier aan boord direct gedaan. Tijdens de tocht is er zelfs iemand die constant een tuig om heeft om elk moment de mast in gehesen te kunnen worden, wat ook regelmatig gebeurde. Ik denk dat we een klein beetje hebben mogen beleven hoe het is om op een Vo60 te varen, maar zonder de extreme situaties van de oceanen. Maar als ik de volgende keer beelden zie van de Volvo Ocean Race, zal dat toch met een iets andere blik zijn dan voor deze reis. Het is zeker de moeite en kosten waard geweest!
Martijn a/b Ægir